Dodo, μετά από τόοοσα χρόνια η σχέση έχει βαλτώσει, έχει πιά καταντήσει βαρετή καθημερινότητα, αλλά τέλος πάντων, από το ντιπ-καταντίπ, καλά είναι κι έτσι...
Αποκάλυψες ότι βλέπουμε Σαρωνικό και η θέα μού θύμισε κάτι βραχάκια ανάμεσα στην Παλαιά Φώκαια και το Θυμάρι όπου πηγαίναμε για ψάρεμα. Αλλά εκεί τα κολονάκια δεν ήταν ξεμοναχιασμένα. Αγκαλιασμένα ήταν ή, μάλλον, πιασμένα ώμο με ώμο σε χορό κυκλωτικό της ασφάλτου :) Από τα χρώματα του ουρανού, να υποθέσω ότι η θέα αιχμαλωτίστηκε μια καυτή μέρα που η Αθήνα ψηνόταν; Εγώ πάντως δροσίστηκα και κάλμαρα!
Υπατία, ψηνόταν η Αθήνα όπως συνεχίζει να ψήνεται και τώρα, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, ο ουρανός είχε πρασινίσει από τα νεύρα του με αυτά που έβλεπε να συμβαίνουν εκεί κάτω στην ταλαίπωρη πόλη! (Εγώ πάντως δυσκολεύομαι να καλμάρω...)
12 σχόλια:
Ξεκίνησα να σχολιάσω την ερημιά καί την μοναξιά τού κολονακίου, είδα όμως ότι τελικώς συνοδεύεται από άλλο όμοιο καί χάρηκα που έχει παρέα... :-Ρ
Αλό-χα-μπατίπι....
Πώς φαίνονται οι αδειούχοι, λίγα λόγια και θάλασσα στο επίκεντρο. Ελπίζω δηλαδή η θέα να είναι από στιγμές διακοπών..
Dodo, μετά από τόοοσα χρόνια η σχέση έχει βαλτώσει, έχει πιά καταντήσει βαρετή καθημερινότητα, αλλά τέλος πάντων, από το ντιπ-καταντίπ, καλά είναι κι έτσι...
Καλώστην την μαυρισμένη-σοκολατί Μαριέλα από την εξωτική Νάξο!
Margo, στην εποχή μας η άδεια έχει πολλά κοινά με την αναδουλειά!
Δυστυχώς η θέα είναι από Σαρωνικό... -όχι ότι έχει κακή θέα ο Σαρωνικός δηλαδή!
Τώρα αυτό το σοκολατί σηκώνει συζήτηση... προς το παρόν είναι light brown....
Φαντάζομαι λόγω της απαραίτητης antiUV προστασίας...
Αποκάλυψες ότι βλέπουμε Σαρωνικό και η θέα μού θύμισε κάτι βραχάκια ανάμεσα στην Παλαιά Φώκαια και το Θυμάρι όπου πηγαίναμε για ψάρεμα.
Αλλά εκεί τα κολονάκια δεν ήταν ξεμοναχιασμένα. Αγκαλιασμένα ήταν ή, μάλλον, πιασμένα ώμο με ώμο σε χορό κυκλωτικό της ασφάλτου :)
Από τα χρώματα του ουρανού, να υποθέσω ότι η θέα αιχμαλωτίστηκε μια καυτή μέρα που η Αθήνα ψηνόταν;
Εγώ πάντως δροσίστηκα και κάλμαρα!
Υπατία, ψηνόταν η Αθήνα όπως συνεχίζει να ψήνεται και τώρα, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, ο ουρανός είχε πρασινίσει από τα νεύρα του με αυτά που έβλεπε να συμβαίνουν εκεί κάτω στην ταλαίπωρη πόλη!
(Εγώ πάντως δυσκολεύομαι να καλμάρω...)
Κανείς δεν είναι μόνος μπροστά σε τόση απεραντοσύνη.
Σωστό αυτό!!
Δημοσίευση σχολίου