156. Αι τέσσερις ορφαναί Act II

Act II: Εκ δεξιών, Νάνι και Ταμάρα...

Κείμενο: Ραλού
Φωτογραφίες: H.Constantinos

-Gatchobdevi dai-ko?
(Θα παντρευτείς λοιπόν αδελφούλα ;)
- Diach
(Ναι!)
- Magram ars mosmochoutsi ...!
(Μα είναι γέρος...!)
- Araousavs...
(Δεν πειράζει)

Κυριακή βράδυ, η Νάνι και η Ταμάρα αφού έκαναν το ρεπό της εβδομάδας στο κέντρο της Αθήνας, αγόρασαν ρούχα από τους μικροπωλητές στα γύρω στενά, και επισκέφτηκαν το Γραφείο που τις έφερε λαθραία στην Ελλάδα. Δίπλωσαν τα ευρώ του μισθού τους σε μικρά πακετάκια μέσα σε ρούχα για παιδιά και αδέλφια και τα έστειλαν στην πατρίδα στους δικούς τους.
Μετά, γύρισαν πίσω στην Πειραϊκή και κάθισαν στα βραχάκια να τα πουν λίγο οι δύο τους πριν γυρίσουν στα σπίτια που δουλεύουν.
Γεωργιανές, απ΄τις στρατιές συμπατριωτισσών που κατακλύζουν τις πόλεις της Ελλάδας, αδελφές στα τριάντα κάτι τους, η Νάνι και η Ταμάρα είναι δύο ακόμα οικονομικές μετανάστριες, που εργάζονται λαθραία φροντίζοντας αυτούς τους παππούδες και γιαγιάδες, που τα παιδιά τους δεν έχουν τον χρόνο ή την διάθεση να ασχοληθούν μαζί τους.

- Νάνι-κο, πάει πια, το αποφάσισα.
Ναι το ξέρω ότι είναι γέρος, είναι και στριμμένος καμιά φορά και στα νεύρα του τρώω και καμία μαγκουριά, αλλά έχει και τα καλά του. Να σήμερα, έβγαλε το πορτοφόλι και μου έδωσε 20 ευρώ για να αγοράσω λέει ότι θέλω.
20 ευρώ είναι αυτά, και ο αδελφός μου στην πατρίδα έχει χρέη, επισκεύασαν το παλιό θερμοκήπιο και χρειάζονται ένα σωρό λεφτά, μαϊντανό και αρωματικά θα βάλει, τώρα έχει λίγη ζήτηση από Ρωσία...
Καλά, ο παππούς, μπορεί να μην είναι καλοστεκούμενος αλλά δεν είναι και κακός. Και τι μπορεί να κάνει στην ηλικία του; Μια νοσοκόμα μόνιμη θέλει για την υπόλοιπη ζωή του, που δεν είναι και πολλή...

Γιατί να μην τον παντρευτώ και σε μερικά χρόνια να μου μείνει και εμένα η σύνταξη; Και του έκανα και εξήγηση δηλαδή, παντρειά ξεπαντρειά τα λεφτά θα τα παίρνω κανονικά κάθε μήνα. Άσε που θα αποχτήσω και χαρτιά και θα μπορώ να δουλεύω νόμιμα στην Ελλάδα, μόλις τα τινάξει ο παππούς θα μπορώ να δουλέψω και αλλού στην Ευρώπη, σε λίγα χρόνια ο γιος μου θα μεγαλώσει, μαθαίνει γερμανικά τώρα και θέλει να πάει Γερμανία, έχει καλά μεροκάματα εκεί, αν μπορώ θα πάω κι εγώ μαζί του.
Ευτυχώς τα δικά του παιδιά δεν έχουν αντίρρηση, εκείνος ο γιος του, καλό παιδί, αν και πήγε να κάνει κάτι μια μέρα και του έκοψα την φόρα.
Δεν βαριέσαι Νανι-κο, χήρα δέκα χρόνια τώρα, άλλος άντρας δεν ακούμπησε ούτε το χέρι μου, τον τίμησα εδώ το Γκεόργκι μου, λεβέντης ήτανε και σε όλα του άξιος, ας όψεται το ατύχημα στο εργοστάσιο των παπουτσιών, μέσα σε δύο μέρες ξεψύχησε.
Και ξέρεις, ο παππούς μου τον θυμίζει πολλές φορές, όταν κάθεται και σκέφτεται τα δικά του, έχει κάτι στα μάτια του όπως ο Γκεόργκι μου, τότε στην πατρίδα, όταν αναλογιζόταν τι θα γίνει στο μέλλον...

Θα μου πεις, όσα χρόνια ο παππούς ζει, δεν θα μπορώ να πάω στην πατρίδα να δω το παιδί, γιατί..., και καλά, να πάω, πως θα ξαναγυρίσω όμως, ένα σωρό λεφτά στοιχίζει το ταξίδι ακόμα και με Ελληνικό διαβατήριο.
Δεν βαριέσαι, το παιδί είναι με τα πεθερικά μου, μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, είναι κι αυτές οι κάρτες πανάκριβες πανάθεμα τες αλλά τι να κάνουμε, μου λείπει το μικρό μου, ολόκληρος άντρας θα έχει γίνει τώρα ο Κόμπα μου, δεκαπεντάρισε, τρία χρόνια έχω να τον δω... πόσο ήμουν που με έκλεψε ο Γκεόργκι, 17- 18 χρονών, αμέσως τον κάναμε, που να φανταστώ ότι θα βρισκόμουν μετά τόσα χρόνια με τον Γκεόργκι πεθαμένο και τον μικρό στην άλλη μεριά του κόσμου...
Να βρε Νάνι-κο αυτά σκέφτομαι και η καρδιά μου μπερδεύεται, με έφερες σήμερα κι εδώ και βλέπω όλη τούτη την ομορφιά, λένε ότι η ομορφιά είναι στον κόσμο τζάμπα, αλλά... δεν ξέρω. Αν ίσως ο μικρός κοιτάει κι αυτός τον ήλιο που δύει,... μα είναι ο ίδιος ήλιος στην Γεωργία...; τότε τα μάτια μας συναντιόνται πάνω στην ίδια εικόνα... όταν το σκέφτομαι αυτό απορώ, να είμαστε τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα...
Ετσι λοιπόν αδελφούλα το αποφάσισα. Τι εδώ τι εκεί, η ζωή είναι η ίδια για μας τους φτωχούς, όπως όταν κοιτάς τον ήλιο που φεύγει, κι αν η ομορφιά είναι τζάμπα όλα τα άλλα πρέπει να τα πληρώσεις.
Με ευρώ και λάρι...
Με απουσίες...
Με χαμένα όνειρα...
Με χαμένους ανθρώπους...

Άντε πάμε τώρα... Νύχτωσε και ο παππούς θα αρχίσει να φωνάζει, μπορεί να θέλει να με παντρευτεί αλλά νοσοκόμα του θα είμαι πάντα...
Άντε πάμε, μαζεύτηκε και κόσμος, να δες αυτές τις δύο που κάτσανε απέναντι και πιάσανε την κουβέντα, Ελληνίδες είναι, τι ανάγκη έχουν αυτές, τα σπίτια τους, τους δικούς τους, τις δουλειές και τα λεφτά τους, όλα τόσο κοντά τους που να τα φτάνει το χέρι τους.
Άντε πάμε... Να! Βλέπω να έρχεται το λεωφορείο, έχω άλλα δέκα λεπτά διαδρομή πριν φτάσω στο σπίτι.
Εισιτήρια έχεις; Ουφ ακρίβυναν κι αυτά...
Άντε... σε πίκρανα και σένα... τι να κάνουμε που μείναμε κι οι δύο ορφανές και ξενιτεμένες, έχω εγώ άλλο άνθρωπο να μιλήσω...

Chamishidopisha Nani-co...
(καληνύχτα Νανι μου)
Chamishidopisha...!

Act I: Εξ ευωνύμων, Καίτη και Ράνια...

Κείμενο: Ραλού
Φωτογραφίες: H.Constantinos