66. Παροπλισμός

Κείμενο: Ralou

Δεκαετία του 80.
Το απόχτησε με δυσκολία. Λαμπερό, αστραφτερό, αντικείμενο πόθου διακαούς.
Αιτία και αφορμή ζήλιας και φθόνου για τον ευτυχή κατέχοντα.
Σύμβολο κύρους σαν περνούσε μπροστά από την πλατεία ή στο καφενείο του χωριού.
Κομμάτι του εαυτού του σαν το οδηγούσε στην Εθνική και μετά σε στενούς αγροτικούς δρόμους και αυτό αξιόπιστο και δυνατό, να τον κάνει να νοιώθει σπουδαίος.
Καταφύγιο σαν ήθελε να τρέξει για να ξεφύγει από τις σκέψεις.
Φωλιά, γραφείο και σπίτι, δόλωμα -για ευνόητους λόγους-.
Σταθερή οικονομική αιμορραγία μπροστά στις αντλίες βενζίνης, και στα τακτικά σέρβις.
Επαγγελματικό εργαλείο, που δήλωνε ευμάρεια, «είμαι πετυχημένος πλούσιος έχω κύρος μπορώ να αγοράζω ένα τέτοιο αυτοκίνητο».
Και ταξίδια κοντινά και μακρινά, αναπαυτικά, αθόρυβα, λουσάτα.
...
Μεσημέρια Κυριακής με σαγιονάρες, μουσική από το ραδιόφωνο και κουβά, σαπούνια, φυσικούς σπόγγους, το λάστιχο, κερί γυαλίσματος, κομμάτι δέρμα,- κούκλα το έκανε
Ανθρωποι που ταξίδεψαν μ' αυτό από την θέση του συνοδηγού.
Οι συνεργάτες σε επαγγελματικά ταξίδια, οι φίλοι σε αποδράσεις χειμωνιάτικες, μετά η οικογένεια και τα παιδιά στο πίσω κάθισμα –«Μπαμπά Μην Τρέχεις»- βαλίτσες, ομπρέλες θάλασσας, ψυγείο με μπύρες, γονείς και τρεχάματα σε γιατρούς, ξεπορτίσματα τις πρώτες πρωινές ώρες από την συζυγική εστία στα μπουζούκια και καλλονές με γυαλιστερά τοπάκια, ο σκύλος στο πορτ μπαγκάζ για τον κτηνίατρο, το βίντεο για φτιάξιμο στον μάστορα, τα παιδιά στα φροντιστήρια, κάποια στιγμή το έδινε και στον μεγάλο να κάνει τις τσάρκες του –στα 18 το πήρε το δίπλωμα ο άτιμος.

Πέρασαν ίσως περισσότερο κι από δύο δεκαετίες.

Κάτι τα ακριβά ανταλλακτικά, κάτι οι ζημιές που εμφανίζονταν όλο και συχνότερα, κάτι τα χρόνια τα δικά του που περνούσαν και η νεότητα που έφευγε, πήρε απόφαση να το αποχωριστεί, να ανανεωθεί και ο ίδιος, να δώσει στις ανάγκες του πιο προσγειωμένες λύσεις.

Χμ! ένας λόγος είναι αυτός.

Αγόρασε το καινούριο μοντέλο, μεγάλο, Γιαπωνέζικο, αρκετά αστραφτερό, λιγότερο σύμβολο κύρους, αλλά πιο οικονομικό και το ίδιο αξιόπιστο.
...

Ωστόσο δεν του πήγαινε η καρδιά να δώσει το παλιό για ανταλλακτικά.Ούτε να το δώσει στην ανακύκλωση.
...

Στο τιμόνι του στριφογύριζαν τα όνειρα του όλων των χρόνων σε ατέρμονη τροχιά.

Στο λεβιέ τυλίγονταν ηδονικά, νύχτες εκπλήρωσης επιθυμιών και φαντασιώσεων.

Στο πεντάλ του φρένου στρίγκλιζαν οικογενειακές υποχρεώσεις.

Από το διάσημο σήμα του στο καπό, τον χαιρετούσαν οι επαγγελματικές προσπάθειες και επιτυχίες.

Στα δερμάτινα καθίσματα, κάθονταν κομμάτια της ζωής του, όμορφα και άσχημα. Είχαν ποτιστεί με τον ιδρώτα του και όχι μόνο, είχαν αποχτήσει ίχνη του DNA του, είχαν πάρει το σχήμα του κορμιού του.

Το αγαπούσε πια, το σεβόταν, το πονούσε.

Το οδήγησε για τελευταία φορά στο πιο ταιριαστό σημείο.
...

Έσβησε την μηχανή. Κλείδωσε τις πόρτες. Αφαίρεσε τα διακριτικά του. Το έντυσε με το παλιό κάλυμμα.

Του είπε ευχαριστώ.

Το άφησε να ξεκουραστεί.

Το άφησε να φύγει.
...

Πήρε το νέο Γιαπωνέζικο –μυρωδιά καινούριου, το κορμί άβολο πάνω στο καινούριο κάθισμα, τα πεντάλ σκληρά, ο λεβιές άμαθος ακόμα στα χούγια του- και βγήκε στο δρόμο...

Κείμενο: Ralou