10/3/07

Ο παιχνιδιάρης βράχος...

Τί γίνεται με αυτά τα παιχνιδάκια; Πολύ της μόδας! Εδώ η πρόσκληση ήλθε από το Τζάντε, το Φιόρε του Λεβάντε!


Ηταν μία άθλια βροχερή νύχτα, παγωμένη και σκοτεινή -είχαν ήδη προγηθεί και 2-3 διακοπές της ΔΕΗ... Πριν δύο ώρες, και μετά από άλλον έναν Ομηρικό τηλεφωνικό καυγά, είχε αποφασίσει να την στείλει στον αγύριστο. Της άξιζε, στο φινάλε...

Ομως, τελικά, κατάλαβε ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν απλώς δύσκολο, αλλά ακατόρθωτο.
Μετά από μισή ώρα, είχε ήδη παρκάρει κάτω από το σπίτι της, και άρχισε να κορνάρει ρυθμικά, με κίνδυνο να αναστατώσει τη γειτονιά.
Ταυτόχρονα, παρακολουθούσε τις μπαλκονόπορτες του διαμερίσματός της, και όπως το περίμενε, είδε την κουρτίνα της κουζίνας να τραβιέται στην άκρη.
Ωραία... Κάλεσε το κινητό της, και εκείνη απάντησε σχεδόν αμέσως.

- Θα χτυπήσω το κουδούνι τώρα, και θα ανοίξεις αμέσως, γιατί θα γίνει εδώ το έλα να δείς! -της είπε μέσα από τα δόντια του.

Εκείνη δεν απάντησε, όμως μετά από 2 λεπτά, άνοιξε αμέσως.

Μετά από δύο ώρες, περασμένα μεσάνυχτα, όσοι κοιμόταν στην πολυκατοικία είχαν ξυπνήσει, και όσοι δεν είχαν κοιμηθεί του είχε κοπεί ο ύπνος.
Η τελευταία λέξη που ακούστηκε ήταν δική της: "Εξω!!!" -και ακούστηκε τόσο τσιριχτή, που αλαφιάστηκαν ακόμα και οι γάτες στον δρόμο. Της είπε ένα σκέτο παγωμένο "αντίο", και βρόντηξε την πόρτα τόσο δυνατά, που η γεροντοκόρη του διπλανού τριαριού πήρε και δεύτερο ηρεμιστικό.

Μέχρι να φθάσει όμως το ασανσέρ στο ισόγειο το είχε μετανιώσει.

Εβρεχε δυνατά, και τσαλαβουτώντας στο γεμάτο νερά γκαζόν, πλησίασε το παρτέρι, έκοψε ένα λουλούδι, και κατευθύνθηκε προς το κίτρινο VW Beetle εκείνης που ήταν παρκαρισμένο στον δρόμο. Σήκωσε τον καθαριστήρα, και το σφήνωσε στο παρμπρίζ.
Στο μεταξύ, εκείνη, που είχε ήδη αρχίσει εδώ και 2 λεπτά να μονολογεί πολύ φωναχτά:
"Τί έκανα η ηλίθια!", αναστατώνοντας ακόμα περισσότερο την γεροντοκόρη του διπλανού τριαριού, είχε ξαναανοίξει την κουρτίνα της κουζίνας, και τον παρακολουθούσε.
Ενα μαύρο από τη μάσκαρα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της...

Σχεδόν αμέσως, πήρε την τσάντα της, κατέβηκε στον δρόμο μέσα στη βροχή, πήρε το άνθος από το παρμπρίζ, το έβαλε στο γυάλινο βαζάκι που έχουν σαν έξτρα μερικά VW Beetle, έβαλε μπρός τη μηχανή, και ξεκίνησε μιά ξέφρενη πορεία με τέρμα γκάζι μέσα στην καταιγίδα.

Μετά από μισή ώρα, είχε ήδη περάσει την Σαρωνίδα πηγαίνοντας προς Σούνιο, όταν τα βουρκωμένα μάτια της δεν κατάφεραν να δούν τον βράχο που απρόσμενα είχε φυτρώσει εκεί που επρόκειτο να περάσει το VW Beetle...

Οι τσακισμένες λαμαρίνες, οι ανοιγμένοι αερόσακοι, και εκείνη που παραπατούσε στα χαλίκια πάνω στις κόκκινες γόβες προσπαθώντας να τηλεφωνήσει από το κινητό κλαίγοντας μέσα στη βροχή και στην ερημιά, έφτιαχναν ένα τραγελαφικό σκηνικό...

Κάποια στιγμή εκείνος απάντησε...
- Τί θές;
- Αχ! Τράκαρα! Ελα!
- Πάλι τράκαρες;; Ε, ρε, τί τραβάω... Ερχομαι...


Κυρίες και Κύριοι, NosyParker, Kyriayf, Dodos, Ερωτοστόμαχε, έχω αφήσει τις προσκλήσεις στον καθαριστήρα, στο παρμπρίζ:

Ομίχλη

Χωματόδρομος

Λακκούβα

Σιωπή

Λάσπη



12 σχόλια:

nosyparker είπε...

Καλά ρε Κων/νε, άμα λέω εγώ ότι γέρασες, θυμώνεις. Αφού το έχω ήδη παίξει αυτό το παιχνίδι και μου άφησες και σχόλιο, χαζό! :-PPP

kiki είπε...

Αααααα.....κοίτα να δεις ταλέντα συγγραφικά που ξεσκεπάζονται...

H.Constantinos είπε...

Ξεσκέπασα εγώ τέτοιο πράγμα; Ευχαριστώ!

dodo είπε...

"-... δεν αντέχω, δεν μπορώ, σβήνω... χάνομαι, δεν βλέπω μπροστά μου... μιά ομίχλη γύρω μου...

-Έλα, μωρό μου, σύνελθε, κοίταξέ με! Έλα, σήκω, πάμε να φύγουμε από 'δω!

-...

-Έλα, έλα, μωράκι μου, θα σε πάω σπίτι, έλα- γμ τα ξίδια τους, γμ, που πουλάν στον κόσμο, οι αλήτες!

-... δεν μπορώ να περπατήσω, σού λέω, δεν με πάν τα πόδια μου... σαν νάμαι με πατίνια σε χωματόδρομο, σε πέτρες... θα πέσω, σού λέω... μη μ' αφήνεις, μη... κράτα με...

-Λίγο ακόμη, έλα, λιγάκι! Να, φτάσαμε! Μιά στιγμούλα μόνο, ν' ανοίξω- έλα, τώρα, να, ξάπλωσε συ στον καναπέ, έέέτσι! Κι εγώ θα σού φτιάξω ένα καφεδάκι, να πιείς, να συνέλθεις!

-...

-Πώς νιώθεις τώρα;

-...

-Καλύτερα, τώρα, έ, μωρό μου, καλύτερα;

-Τι καλύτερα, γμτ, ένα καφέ τής προκοπής δεν μπορούσες να μού φτιάξεις; Σκέτη λάσπη είν' αυτό το πράμα, δεν πίνεται με τίποτα!
Και να δω, πώς θα σηκωθώ τώρα από το ρημαδοκαναπέ, πούχει κάνει μιά λακούβα, ούτε κρατήρας σε ηφαίστειο νάτανε! Εμ, βέβαια, κάτσε-κάτσε όλη μέρα στη τιβί!

-..."


...=σιωπή

H.Constantinos είπε...

Καλό!

Dodos, αυτό θα μας έκανε και ωραία εικόνα σαν θέμα!!

kiki είπε...

Έλα να πάρεις κι άλλη προσκλησούλα please. Ουφ! Πολλές τρεχάματα έχουν τα μπλογκ. Όλο προσκλήσεις!

ralou είπε...

Ενω αν είχε ενα παλιο VW beetle και όχι το απαστράπτον καινούργιο, το πιο πιθανόν, αυτό να έβγαινε αλώβητο από την σύγκρουση και αυτή να ταξίδευε στα αιωνίους μονάς.
Να δω τότε τι θα έκανε ο πεισματάρης ερωτοχτυπημένος σου!

H.Constantinos είπε...

oneiromageiremata: Την πήρα την πρόσκληση, το θέμα είναι μέσα στα favorites!!

Ralou, ανατρίχιασα!!
Ωχχχ!!
Εχω αλλάξει 4 classic σκαραβαίους, και μάλιστα ένας από αυτούς ήταν του `56, oval window, χωρίς σχεδόν καθόλου φρένα, και έχω επιζήσει!!

Erwtas Stomaxhs είπε...

μπω μπω μπω δύσκολη άσκηση ρε αδερφάκι μου, θα δω τι μπορεί να βγει... ;-)

kyriayf είπε...

ευχαριστώ για την πρόσκληση...
ανταποκρίνομαι..
σε αναμονή...

όμορφη η ιστορία σου... πάντα το αυτοκίνητο πρωταγωνιστής όμως...

καλημέρα :)))

kyriayf είπε...

@ dodos...
μεταμοντέρνα σύνθεση...
και ένας καφές-"λασπη" που κλείνει τη σιωπή...
:)))

H.Constantinos είπε...

Ερωτοστόμαχε, όχι και δύσκολη ρε σύ!

Kyriayf, το αυτοκίνητο πρωταγωνιστεί από μόνο του στη ζωή. Εγώ απλώς το αναφέρω!