...όταν ένας στριγκός ήχος έσκισε τη σιγαλιά. Μετά από αλλεπάλληλες μανιβελιές ο οδηγός είχε καταφέρει επιτέλους να βάλει μπρος το μοτέρ του φορτωμένου χαρτόνια τρίκυκλου, και ξεκίνησε ασθμαίνοντας μέσα σε ένα σύννεφο λευκού καπνού να συναντήσει την υπόλοιπη οικογένεια που περίμενε λίγο πιό κάτω στην καρότσα του κόκκινου Toyota.
Από κάτω από το τρίκυκλο πετάχτηκε βιαστική καί αφνιδιασμένη η γάτα, που από ώρα παραμόνευε τα δυό καλοθρεμμένα περιστέρια· τα κοίταζε να γυροφέρνουν βαριεστημένα στην άσφαλτο, τσιμπολογώντας κάθε τόσο μιά μισόξερη γωνιά από τυρόπιτα κουρού. Η κίνηση τής γάτας τούς τράβηξε την προσοχή μόνο γιά μιά μικρή στιγμή, γιατί ευθύς αμέσως...
...το ένα, το πιό παχουλό και δυσκίνητο δεν πρόλαβε καν να φοβηθεί, ενώ το άλλο φτερούγιζε πανικόβλητο. Η άσφαλτος βαφόταν σιγά σιγά κόκκινη ενώ ταυτόχρονα ένα σμήνος από ζωύφια εγκατέλειπε το σπίτι του παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς.
Μερικά μέτρα πιό πέρα, πίσω από το παρμπρίζ ενός ασημί κατακουτσουλημένου από τα βρωμοπερίστερα Citroen κάποιος χαμογελούσε. Αλλά στο χαμόγελο υπήρχε κάποια πίκρα... Δεν είχε προλάβει να φωτογραφίσει την σκηνή...
Καί ενώ ο κάποιος όπλιζε το κινητό του γιά να σκοπεύσει κάποιο άλλο, ανυποψίαστο θύμα, από το βάθος τού μονόδρομου τού ήσυχου, οικογενειακού προαστίου ακούστηκαν βιαστικά βήματα καί μιά βαριά, λαχανιαστή ανάσα. Από την κάτω γωνία τού γηπέδου πρόβαλε πελώριο ένα ημίαιμο λυκόσκυλο, διασταύρωση με ντόπιο γκέκα, που φορούσε μαύρο, δερμάτινο περιλαίμιο με καρφιά. Μιά βαριά, μεταλλική αλυσίδα με χοντρούς κρίκους ήταν στερεωμένη στο περιλαίμιό του καί στην άλλη της άκρη κρεμόταν μιά μικρόσωμη κυρία με τζην σορτς καί τυρκουάζ ψηλοτάκουνα πασούμια στολισμένα με σβαρόφσκι· το λεπτό χεράκι της με τα κοραλλιά νύχια βαστούσε σφιχτά την αλυσίδα τού σκύλου καί η ίδια σερνόταν με χάρη στις πλάκες τού πεζοδρομίου, καθώς το θηρίο κάλπαζε προς την περιστεροκουτσουλισμένη Σιτροέν, όταν...
............ένα θηλυκό περιποιημένο και αρωματισμένο κανίς εμφανίστηκε από τη γωνία, κάνοντας τα ρουθούνια του γκέκα να τρέμουν με την κάθε ανάσα, όπως συνήθως κάνουν λίγο πριν από κάθε θανάσιμη αναμέτρηση, αυτή τη φορά όμως ήταν πόθος που έκανε τα ρουθούνια του να τρέμουν. Το θηλυκό κανίς περπατούσε δήθεν αμέριμνο ρίχνοντας ένα προσποιητά αδιάφορο σνιφάρισμα στον τρελαμένο αρσενικό λυκόσκυλο, όταν μια απαλή φωνή ακούστηκε και το σχοινί από το περιλαίμιο του κανίς μάζεψε απότομα. "Μπαλουουουουου, ααααχ πρόσεχε κορίτσι μου" και εμφανίστηκε ένας γεροδεμένος παίδαρος με ηλιοκαμένα μπράτσα και μαύρα γυαλιά ηλίου. Χαμογέλασε βιαστικά στην κοπέλα και αμέσως μετά ρίχνοντας μια ματιά όλο νόημα στην κουστουλισμένη σιτροέν, είπε με περιπαιχτικό ύφος στην κοπέλα:"Ααααα, πολύ νταβραντισμένος είναι" Η κοπέλα τότε του απάντησε μισοαστεία μισοσοβαρά: "Έτσι πρέπει να είναι όλοι οι αρσενικοί" και κατευθύνθηκε με γρήγορα βήματα στο αυτοκίνητο.
"Καλωτηνε την μπαλού!" είπε ο οδηγός γελώντας, "χμμφφφφ, εξυπνάδες" είπε η κοπέλα ανοίγοντας την πίσω πόρτα για να μπεί το νταβραντισμένο λυκόσκυλο που κλαψούριζε όλο παράπονο, μετά η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε........
...όταν κάτι πιό ενδιαφέρον τράβηξε την προσοχή του: Στην αυλόπορτα απέναντι από το περιστεροκουτσουλημένο Citroen ξεπρόβαλαν χοροπηδηχτά το ένα πίσω από το άλλο τρία μικρά σκυλάκια, και πίσω τους μία ευτραφέστατη κυρία με μαύρο φόρεμα και μαύρο κορακίσιο μαλλί δεμένο σε κότσο, που βάδιζε με κάποια δυσκολία λόγω βάρους το οποίο μάλιστα ήταν συγκεντρωμένο σχετικά χαμηλά.
Το θηρίο πήδηξε απότομα προς τα εκεί γαυγίζοντας μπάσα και τα σκυλάκια έπαθαν πανικό γαυγίζοντας τσιριχτά όλα μαζί, μαζί και με την κυρία τους που προσπαθούσε να διώξει το τεράστιο λυκόσκυλο με την σακούλα των σκουπιδιών που κρατούσε –αλλοίμονο, το λεπτό χεράκι της μικρόσωμης κυρίας με τα τυρκουάζ πασούμια δεν είχε αντέξει...
-Φύγε από δω! Φύγε από δω!! τσίριζε παραπατώντας με την σακούλα στο χέρι η ευτραφέστατη κυρία ενώ τριγύρω της γινόταν χαμός.
Η μικρόσωμη κυρία έτρεχε προς τα εκεί ισορροπώντας πάνω στα τακούνια της, τσιρίζοντας κι αυτή: Βρούτε!! Βρούτε!! Ελα εδώ γρήγορα!! Καλέ, γιατί δεν καταλαβαίνεις τί σου λέω;;!! Βρούτε είσαι πολύ κακό παιδί, δεν θα σου πάρω σουβλάκι το βράδυ!! Καλέ, ακούς τί σου λέω;! Ελα εδώ γρήγορα!!
-Μωρή;;!!! Δικό σου είναι το βρωμόσκυλο που το αφήνεις και ελεύθερο;;!! τσίριξε η κυρία με τα μαύρα.
-Μωρή να πεις τη μάνα σου φάλαινα!!
-Ποιά είπες φάλαινα μωρή χλεμπονιάρα;;!! τσίριξε και της επιτέθηκε με την σακούλα των σκουπιδιών.
Οι υστερικές τσιρίδες των δύο κυρών κάλυπταν πλέον τα γαυγίσματα των τεσσάρων σκυλιών και κόσμος άρχισε να βγαίνει στα μπαλκόνια της γειτονιάς στην οποία δεν συνέβαινε ποτέ τίποτα, ενώ απέναντι στο ασημί Citroen ο κάποιος είχε ήδη αρχίσει να εξερευνά τις δυνατότητες του κινητού στο βίντεο.
Ο κάποιος- Κ. από εδώ καί πέρα, χάριν συντομίας- κρατούσε υψωμένο το κινητό του αλλά τού ήταν αδύνατον να καταγράψει ο,τιδήποτε· εμβρόντητος κοίταζε γύρω του, κυριολεκτικά συγκλονισμένος από την αποκάλυψη: όχι, δεν ήταν ο σκυλοκαυγάς που τον ξάφνιαζε, ούτε βεβαίως η ένταση ανάμεσα στις δυό κυρίες. Εκείνο που ειλικρινά, βαθιά τον θάμπωνε ήταν η αποκάλυψη τής ύπαρξης όλων αυτών τών περίεργων- η ήσυχη γειτονιά, όπου ποτέ δεν συμβαίνει κάτι, οπου σπάνια βλέπεις παραπάνω από δύο άτομα να κινούνται την ίδια στιγμή σε ένα δρόμο, όπου παράθυρα, πεζοδρόμια καί μπαλκόνια δείχνουν έρημα ακόμη καί τα ανοιξιάτικα απογεύματα, είχε ξαφνικά γεμίσει από κόσμο! Κόσμο που έβγαινε από τις αυλόπορτες, άλλους που σήκωναν τα ρολλά και πρόβαλαν στα παράθυρα, ή έσκυβαν με τεντωμένο λαιμό πάνω από τα κάγκελα τής βεράντας... επιτέλους! η γειτονιά ξυπνούσε! Ζωντάνευε! Μιά νέα εποχή άρχιζε! Ήταν όμως έτσι, ή μήπως...
Αλλοίμονο, όντως δεν ήταν καθόλου έτσι... Περίπου 20 λεπτά αφού οι δύο αναμαλλιασμένες από το ξεμάλλιασμα κυρίες αποσύρθηκαν με την βοήθεια και των γειτόνων από την αρένα μαζί με τα σκυλάκια τους, τα πατζούρια άρχισαν να κλείνουν σιγά-σιγά. Ηταν ήδη πολύ αργά, 21.35. Η γειτονιά το είχε ξενυχτήσει. Τα φώτα έσβησαν, και ο μόνος ήχος που ακουγόταν στον δρόμο που πριν λίγο είχε ζήσει ένα κρεσέντο ζωντάνιας ήταν τα τζιτζίκια.
Αργά, πολύ αργά τη νύχτα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, δηλαδή 22.50, ο Κ. πήρε το Citroen να πάει μέχρι την πλατεία γιά τσιγάρα. Ηταν απολύτως σίγουρος ότι επιστρέφοντας θα πάρκαρε ακριβώς στην ίδια θέση. Οπως πάντα.
16 σχόλια:
Πώς μπορείς να ομορφήνεις τις κερκίδες αν δεν είσαι φανατικός;
Βάζεις φόντο ένα ηλιοβασίλεμα:)))
"Ο ήλιος έγερνε πάνω από την αρένα, όταν..."
Thalassenia, πολύ πετυχημένο!!
Και βέβαια, ναι, δεν είμαι φανατικός...
Dodo...
...όταν ένας στριγκός ήχος έσκισε τη σιγαλιά. Μετά από αλλεπάλληλες μανιβελιές ο οδηγός είχε καταφέρει επιτέλους να βάλει μπρος το μοτέρ του φορτωμένου χαρτόνια τρίκυκλου, και ξεκίνησε ασθμαίνοντας μέσα σε ένα σύννεφο λευκού καπνού να συναντήσει την υπόλοιπη οικογένεια που περίμενε λίγο πιό κάτω στην καρότσα του κόκκινου Toyota.
Από κάτω από το τρίκυκλο πετάχτηκε βιαστική καί αφνιδιασμένη η γάτα, που από ώρα παραμόνευε τα δυό καλοθρεμμένα περιστέρια· τα κοίταζε να γυροφέρνουν βαριεστημένα στην άσφαλτο, τσιμπολογώντας κάθε τόσο μιά μισόξερη γωνιά από τυρόπιτα κουρού.
Η κίνηση τής γάτας τούς τράβηξε την προσοχή μόνο γιά μιά μικρή στιγμή, γιατί ευθύς αμέσως...
...το ένα, το πιό παχουλό και δυσκίνητο δεν πρόλαβε καν να φοβηθεί, ενώ το άλλο φτερούγιζε πανικόβλητο.
Η άσφαλτος βαφόταν σιγά σιγά κόκκινη ενώ ταυτόχρονα ένα σμήνος από ζωύφια εγκατέλειπε το σπίτι του παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς.
Μερικά μέτρα πιό πέρα, πίσω από το παρμπρίζ ενός ασημί κατακουτσουλημένου από τα βρωμοπερίστερα Citroen κάποιος χαμογελούσε. Αλλά στο χαμόγελο υπήρχε κάποια πίκρα... Δεν είχε προλάβει να φωτογραφίσει την σκηνή...
Καί ενώ ο κάποιος όπλιζε το κινητό του γιά να σκοπεύσει κάποιο άλλο, ανυποψίαστο θύμα, από το βάθος τού μονόδρομου τού ήσυχου, οικογενειακού προαστίου ακούστηκαν βιαστικά βήματα καί μιά βαριά, λαχανιαστή ανάσα.
Από την κάτω γωνία τού γηπέδου πρόβαλε πελώριο ένα ημίαιμο λυκόσκυλο, διασταύρωση με ντόπιο γκέκα, που φορούσε μαύρο, δερμάτινο περιλαίμιο με καρφιά. Μιά βαριά, μεταλλική αλυσίδα με χοντρούς κρίκους ήταν στερεωμένη στο περιλαίμιό του καί στην άλλη της άκρη κρεμόταν μιά μικρόσωμη κυρία με τζην σορτς καί τυρκουάζ ψηλοτάκουνα πασούμια στολισμένα με σβαρόφσκι· το λεπτό χεράκι της με τα κοραλλιά νύχια βαστούσε σφιχτά την αλυσίδα τού σκύλου καί η ίδια σερνόταν με χάρη στις πλάκες τού πεζοδρομίου, καθώς το θηρίο κάλπαζε προς την περιστεροκουτσουλισμένη Σιτροέν, όταν...
............ένα θηλυκό περιποιημένο και αρωματισμένο κανίς εμφανίστηκε από τη γωνία, κάνοντας τα ρουθούνια του γκέκα να τρέμουν με την κάθε ανάσα, όπως συνήθως κάνουν λίγο πριν από κάθε θανάσιμη αναμέτρηση, αυτή τη φορά όμως ήταν πόθος που έκανε τα ρουθούνια του να τρέμουν. Το θηλυκό κανίς περπατούσε δήθεν αμέριμνο ρίχνοντας ένα προσποιητά αδιάφορο σνιφάρισμα στον τρελαμένο αρσενικό λυκόσκυλο, όταν μια απαλή φωνή ακούστηκε και το σχοινί από το περιλαίμιο του κανίς μάζεψε απότομα. "Μπαλουουουουου, ααααχ πρόσεχε κορίτσι μου" και εμφανίστηκε ένας γεροδεμένος παίδαρος με ηλιοκαμένα μπράτσα και μαύρα γυαλιά ηλίου. Χαμογέλασε βιαστικά στην κοπέλα και αμέσως μετά ρίχνοντας μια ματιά όλο νόημα στην κουστουλισμένη σιτροέν, είπε με περιπαιχτικό ύφος στην κοπέλα:"Ααααα, πολύ νταβραντισμένος είναι"
Η κοπέλα τότε του απάντησε μισοαστεία μισοσοβαρά: "Έτσι πρέπει να είναι όλοι οι αρσενικοί" και κατευθύνθηκε με γρήγορα βήματα στο αυτοκίνητο.
"Καλωτηνε την μπαλού!" είπε ο οδηγός γελώντας, "χμμφφφφ, εξυπνάδες" είπε η κοπέλα ανοίγοντας την πίσω πόρτα για να μπεί το νταβραντισμένο λυκόσκυλο που κλαψούριζε όλο παράπονο, μετά η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε........
Τέτοια ιστορία θα πρέπει να γίνει ξεχωριστό post!!!!! :-)))
Έφυγε όμως η προσοχή από τις φωτογραφίες οι οποίες ίσως, λέω ίσως είναι επηρεασμένες από τους Ολυμπιακούς;;;
@Dodo έδωσες ωραία αφορμή και.. δεν μας έχεις συνηθίσει σε τόσα λόγια.. ρεκόρ ;-)
ROFL Ηλιογράφε!!! -πάνω που είχα ψιλοέτοιμη την συνέχεια, την οποία θα παραθέσω παρακάτω!
Margo, πιθανόν υπάρχει κάποιος ασυναίσθητος επηρρεασμός, πάντως είναι σε περιοχή Ολυμπιακών Ακινήτων!
...όταν κάτι πιό ενδιαφέρον τράβηξε την προσοχή του: Στην αυλόπορτα απέναντι από το περιστεροκουτσουλημένο Citroen ξεπρόβαλαν χοροπηδηχτά το ένα πίσω από το άλλο τρία μικρά σκυλάκια, και πίσω τους μία ευτραφέστατη κυρία με μαύρο φόρεμα και μαύρο κορακίσιο μαλλί δεμένο σε κότσο, που βάδιζε με κάποια δυσκολία λόγω βάρους το οποίο μάλιστα ήταν συγκεντρωμένο σχετικά χαμηλά.
Το θηρίο πήδηξε απότομα προς τα εκεί γαυγίζοντας μπάσα και τα σκυλάκια έπαθαν πανικό γαυγίζοντας τσιριχτά όλα μαζί, μαζί και με την κυρία τους που προσπαθούσε να διώξει το τεράστιο λυκόσκυλο με την σακούλα των σκουπιδιών που κρατούσε –αλλοίμονο, το λεπτό χεράκι της μικρόσωμης κυρίας με τα τυρκουάζ πασούμια δεν είχε αντέξει...
-Φύγε από δω! Φύγε από δω!! τσίριζε παραπατώντας με την σακούλα στο χέρι η ευτραφέστατη κυρία ενώ τριγύρω της γινόταν χαμός.
Η μικρόσωμη κυρία έτρεχε προς τα εκεί ισορροπώντας πάνω στα τακούνια της, τσιρίζοντας κι αυτή: Βρούτε!! Βρούτε!! Ελα εδώ γρήγορα!! Καλέ, γιατί δεν καταλαβαίνεις τί σου λέω;;!! Βρούτε είσαι πολύ κακό παιδί, δεν θα σου πάρω σουβλάκι το βράδυ!! Καλέ, ακούς τί σου λέω;! Ελα εδώ γρήγορα!!
-Μωρή;;!!! Δικό σου είναι το βρωμόσκυλο που το αφήνεις και ελεύθερο;;!! τσίριξε η κυρία με τα μαύρα.
-Μωρή να πεις τη μάνα σου φάλαινα!!
-Ποιά είπες φάλαινα μωρή χλεμπονιάρα;;!! τσίριξε και της επιτέθηκε με την σακούλα των σκουπιδιών.
Οι υστερικές τσιρίδες των δύο κυρών κάλυπταν πλέον τα γαυγίσματα των τεσσάρων σκυλιών και κόσμος άρχισε να βγαίνει στα μπαλκόνια της γειτονιάς στην οποία δεν συνέβαινε ποτέ τίποτα, ενώ απέναντι στο ασημί Citroen ο κάποιος είχε ήδη αρχίσει να εξερευνά τις δυνατότητες του κινητού στο βίντεο.
Ο κάποιος- Κ. από εδώ καί πέρα, χάριν συντομίας- κρατούσε υψωμένο το κινητό του αλλά τού ήταν αδύνατον να καταγράψει ο,τιδήποτε· εμβρόντητος κοίταζε γύρω του, κυριολεκτικά συγκλονισμένος από την αποκάλυψη: όχι, δεν ήταν ο σκυλοκαυγάς που τον ξάφνιαζε, ούτε βεβαίως η ένταση ανάμεσα στις δυό κυρίες.
Εκείνο που ειλικρινά, βαθιά τον θάμπωνε ήταν η αποκάλυψη τής ύπαρξης όλων αυτών τών περίεργων- η ήσυχη γειτονιά, όπου ποτέ δεν συμβαίνει κάτι, οπου σπάνια βλέπεις παραπάνω από δύο άτομα να κινούνται την ίδια στιγμή σε ένα δρόμο, όπου παράθυρα, πεζοδρόμια καί μπαλκόνια δείχνουν έρημα ακόμη καί τα ανοιξιάτικα απογεύματα, είχε ξαφνικά γεμίσει από κόσμο! Κόσμο που έβγαινε από τις αυλόπορτες, άλλους που σήκωναν τα ρολλά και πρόβαλαν στα παράθυρα, ή έσκυβαν με τεντωμένο λαιμό πάνω από τα κάγκελα τής βεράντας... επιτέλους! η γειτονιά ξυπνούσε! Ζωντάνευε! Μιά νέα εποχή άρχιζε!
Ήταν όμως έτσι, ή μήπως...
Αλλοίμονο, όντως δεν ήταν καθόλου έτσι...
Περίπου 20 λεπτά αφού οι δύο αναμαλλιασμένες από το ξεμάλλιασμα κυρίες αποσύρθηκαν με την βοήθεια και των γειτόνων από την αρένα μαζί με τα σκυλάκια τους, τα πατζούρια άρχισαν να κλείνουν σιγά-σιγά. Ηταν ήδη πολύ αργά, 21.35. Η γειτονιά το είχε ξενυχτήσει.
Τα φώτα έσβησαν, και ο μόνος ήχος που ακουγόταν στον δρόμο που πριν λίγο είχε ζήσει ένα κρεσέντο ζωντάνιας ήταν τα τζιτζίκια.
Αργά, πολύ αργά τη νύχτα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, δηλαδή 22.50, ο Κ. πήρε το Citroen να πάει μέχρι την πλατεία γιά τσιγάρα. Ηταν απολύτως σίγουρος ότι επιστρέφοντας θα πάρκαρε ακριβώς στην ίδια θέση. Οπως πάντα.
Δημοσίευση σχολίου