156. Αι τέσσερις ορφαναί Act II

Act II: Εκ δεξιών, Νάνι και Ταμάρα...

Κείμενο: Ραλού
Φωτογραφίες: H.Constantinos

-Gatchobdevi dai-ko?
(Θα παντρευτείς λοιπόν αδελφούλα ;)
- Diach
(Ναι!)
- Magram ars mosmochoutsi ...!
(Μα είναι γέρος...!)
- Araousavs...
(Δεν πειράζει)

Κυριακή βράδυ, η Νάνι και η Ταμάρα αφού έκαναν το ρεπό της εβδομάδας στο κέντρο της Αθήνας, αγόρασαν ρούχα από τους μικροπωλητές στα γύρω στενά, και επισκέφτηκαν το Γραφείο που τις έφερε λαθραία στην Ελλάδα. Δίπλωσαν τα ευρώ του μισθού τους σε μικρά πακετάκια μέσα σε ρούχα για παιδιά και αδέλφια και τα έστειλαν στην πατρίδα στους δικούς τους.
Μετά, γύρισαν πίσω στην Πειραϊκή και κάθισαν στα βραχάκια να τα πουν λίγο οι δύο τους πριν γυρίσουν στα σπίτια που δουλεύουν.
Γεωργιανές, απ΄τις στρατιές συμπατριωτισσών που κατακλύζουν τις πόλεις της Ελλάδας, αδελφές στα τριάντα κάτι τους, η Νάνι και η Ταμάρα είναι δύο ακόμα οικονομικές μετανάστριες, που εργάζονται λαθραία φροντίζοντας αυτούς τους παππούδες και γιαγιάδες, που τα παιδιά τους δεν έχουν τον χρόνο ή την διάθεση να ασχοληθούν μαζί τους.

- Νάνι-κο, πάει πια, το αποφάσισα.
Ναι το ξέρω ότι είναι γέρος, είναι και στριμμένος καμιά φορά και στα νεύρα του τρώω και καμία μαγκουριά, αλλά έχει και τα καλά του. Να σήμερα, έβγαλε το πορτοφόλι και μου έδωσε 20 ευρώ για να αγοράσω λέει ότι θέλω.
20 ευρώ είναι αυτά, και ο αδελφός μου στην πατρίδα έχει χρέη, επισκεύασαν το παλιό θερμοκήπιο και χρειάζονται ένα σωρό λεφτά, μαϊντανό και αρωματικά θα βάλει, τώρα έχει λίγη ζήτηση από Ρωσία...
Καλά, ο παππούς, μπορεί να μην είναι καλοστεκούμενος αλλά δεν είναι και κακός. Και τι μπορεί να κάνει στην ηλικία του; Μια νοσοκόμα μόνιμη θέλει για την υπόλοιπη ζωή του, που δεν είναι και πολλή...

Γιατί να μην τον παντρευτώ και σε μερικά χρόνια να μου μείνει και εμένα η σύνταξη; Και του έκανα και εξήγηση δηλαδή, παντρειά ξεπαντρειά τα λεφτά θα τα παίρνω κανονικά κάθε μήνα. Άσε που θα αποχτήσω και χαρτιά και θα μπορώ να δουλεύω νόμιμα στην Ελλάδα, μόλις τα τινάξει ο παππούς θα μπορώ να δουλέψω και αλλού στην Ευρώπη, σε λίγα χρόνια ο γιος μου θα μεγαλώσει, μαθαίνει γερμανικά τώρα και θέλει να πάει Γερμανία, έχει καλά μεροκάματα εκεί, αν μπορώ θα πάω κι εγώ μαζί του.
Ευτυχώς τα δικά του παιδιά δεν έχουν αντίρρηση, εκείνος ο γιος του, καλό παιδί, αν και πήγε να κάνει κάτι μια μέρα και του έκοψα την φόρα.
Δεν βαριέσαι Νανι-κο, χήρα δέκα χρόνια τώρα, άλλος άντρας δεν ακούμπησε ούτε το χέρι μου, τον τίμησα εδώ το Γκεόργκι μου, λεβέντης ήτανε και σε όλα του άξιος, ας όψεται το ατύχημα στο εργοστάσιο των παπουτσιών, μέσα σε δύο μέρες ξεψύχησε.
Και ξέρεις, ο παππούς μου τον θυμίζει πολλές φορές, όταν κάθεται και σκέφτεται τα δικά του, έχει κάτι στα μάτια του όπως ο Γκεόργκι μου, τότε στην πατρίδα, όταν αναλογιζόταν τι θα γίνει στο μέλλον...

Θα μου πεις, όσα χρόνια ο παππούς ζει, δεν θα μπορώ να πάω στην πατρίδα να δω το παιδί, γιατί..., και καλά, να πάω, πως θα ξαναγυρίσω όμως, ένα σωρό λεφτά στοιχίζει το ταξίδι ακόμα και με Ελληνικό διαβατήριο.
Δεν βαριέσαι, το παιδί είναι με τα πεθερικά μου, μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, είναι κι αυτές οι κάρτες πανάκριβες πανάθεμα τες αλλά τι να κάνουμε, μου λείπει το μικρό μου, ολόκληρος άντρας θα έχει γίνει τώρα ο Κόμπα μου, δεκαπεντάρισε, τρία χρόνια έχω να τον δω... πόσο ήμουν που με έκλεψε ο Γκεόργκι, 17- 18 χρονών, αμέσως τον κάναμε, που να φανταστώ ότι θα βρισκόμουν μετά τόσα χρόνια με τον Γκεόργκι πεθαμένο και τον μικρό στην άλλη μεριά του κόσμου...
Να βρε Νάνι-κο αυτά σκέφτομαι και η καρδιά μου μπερδεύεται, με έφερες σήμερα κι εδώ και βλέπω όλη τούτη την ομορφιά, λένε ότι η ομορφιά είναι στον κόσμο τζάμπα, αλλά... δεν ξέρω. Αν ίσως ο μικρός κοιτάει κι αυτός τον ήλιο που δύει,... μα είναι ο ίδιος ήλιος στην Γεωργία...; τότε τα μάτια μας συναντιόνται πάνω στην ίδια εικόνα... όταν το σκέφτομαι αυτό απορώ, να είμαστε τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα...
Ετσι λοιπόν αδελφούλα το αποφάσισα. Τι εδώ τι εκεί, η ζωή είναι η ίδια για μας τους φτωχούς, όπως όταν κοιτάς τον ήλιο που φεύγει, κι αν η ομορφιά είναι τζάμπα όλα τα άλλα πρέπει να τα πληρώσεις.
Με ευρώ και λάρι...
Με απουσίες...
Με χαμένα όνειρα...
Με χαμένους ανθρώπους...

Άντε πάμε τώρα... Νύχτωσε και ο παππούς θα αρχίσει να φωνάζει, μπορεί να θέλει να με παντρευτεί αλλά νοσοκόμα του θα είμαι πάντα...
Άντε πάμε, μαζεύτηκε και κόσμος, να δες αυτές τις δύο που κάτσανε απέναντι και πιάσανε την κουβέντα, Ελληνίδες είναι, τι ανάγκη έχουν αυτές, τα σπίτια τους, τους δικούς τους, τις δουλειές και τα λεφτά τους, όλα τόσο κοντά τους που να τα φτάνει το χέρι τους.
Άντε πάμε... Να! Βλέπω να έρχεται το λεωφορείο, έχω άλλα δέκα λεπτά διαδρομή πριν φτάσω στο σπίτι.
Εισιτήρια έχεις; Ουφ ακρίβυναν κι αυτά...
Άντε... σε πίκρανα και σένα... τι να κάνουμε που μείναμε κι οι δύο ορφανές και ξενιτεμένες, έχω εγώ άλλο άνθρωπο να μιλήσω...

Chamishidopisha Nani-co...
(καληνύχτα Νανι μου)
Chamishidopisha...!

Act I: Εξ ευωνύμων, Καίτη και Ράνια...

Κείμενο: Ραλού
Φωτογραφίες: H.Constantinos

155. Αι τέσσερις ορφαναί Act I

Act I: Εξ ευωνύμων, Καίτη και Ράνια...

Κείμενο: Ραλού
Φωτογραφίες: H.Constantinos

-Βρε Καιτούλα, πραγματικά το αποφάσισες να τον παντρευτείς τον τύπο!
-Ω ναί! Το αποφάσισα Ράνια μου...
-Μα είναι γέρος! Εξηντάρης...!
-Δεν πειράζει αδελφή... Το πήρα απόφαση...

Η Ράνια και η Καίτη, αδελφές, στα σαράντα κάτι τους, έχουν αράξει στα βραχάκια της Πειραϊκής, και χαζεύουν το ηλιοβασίλεμα.
Έρχονται εδώ καμιά φορά που θέλουν να τα πουν οι δυο τους, άμα δεν έχει κόσμο είναι όμορφα.
Η Ράνια είναι μεγαλοκοπέλα, ανύπαντρη, ο ένας της ξινίζει κι ο άλλος της βρωμάει, έχει και καλή δουλειά, περνάει καλά με φίλους και κάπως της κακοφαίνεται που η Καίτη η μικρή πάει να ξαναπαντρευτεί τον ηλικιωμένο!

-Ναι ναι, το αποφάσισα Ράνια μου...
Κοίτα να δεις, έπιασα τα σαράντα πια... άλλο αν δείχνω ακόμα τριαντάρα, ο μικρός μεγαλώνει μόνος του από τότε που ο μαλάκας ο πρώην μου πήρε την Ρωσίδα του πατέρα του και εξαφανίστηκε, χρειάζομαι ένα άντρα στη ζωή μου.
Τι που ο Μίμης είναι σιτεμένος, είναι καλοστεκούμενος, με τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, το εξοχικό, τα κτήματα στο χωριό και την δικιά του την επιχείρηση, μεγαλη περιουσία σου λέω. Ασε τις γνωριμίες που έχει στους λαϊφσταϊλάδες! Ε, καλά, μου ρίχνει 20-25 χρόνια αλλά και τι έγινε. Σάμπως είναι για χόρταση, κάπως θα βολευτεί η κατάσταση. Να δεις το δαχτυλίδι που μου αγόρασε, αυτό δεν είναι μονόπετρο, ο βράχος του Γιβραλτάρ ο ίδιος είναι, 20 χιλιάρικα έδωσε, το έμαθα από σίγουρη πηγή. Θα μου το δώσει την Τρίτη μάλλον που έχει κλείσει τραπέζι στην "Αίγλη", είναι και λίγο φαντασμένος ο τύπος και πάει να με εντυπωσιάσει...
Α ρε κακομοίρη! Θυμάσαι ρε συ Ράνια που ζούσαν οι γονείς μας, ο μπαμπάς διευθυντής στην Τράπεζα, και τα πράγματα ήταν άνετα, θυμάσαι που τρώγαμε οικογενειακώς στα καλύτερα εστιατόρια, τούτος εδώ ούτε απ έξω δεν έχει περάσει, αχ, άλλες εποχές εκείνες, όμορφα χρόνια με τα σχολεία μας και τις σπουδές μας.
Αλλά ας όψεται ο αχαΐρευτος ο δικός μου που με πήρε από τα καλά μου και με έριξε στο φιλότιμο να ζούμε λέει οικολογικά και απλά, τι να πεις, κοριτσάκι στα 18 ήμουνα... Τι ήξερα, έρωτας ήταν αυτός, σαν πρόβατο τον ακολούθησα και τα έσπασα με την οικογένεια.

Χθες σκεφτόμουν που θα ήμουνα σήμερα αν είχα πάρει εκείνο τον Ιάκωβο, ξέρεις τον γιο της φιλενάδας της μαμάς, λίγο ζαβός ήτανε αλλά από λεφτά μια χαρά.
Καλά δεν έχω παράπονο, την δουλειά μου στο υπουργείο την έχω, το σπίτι στο Παγκράτι το κληρονόμησα, έχω και μερικά λεφτά στην άκρη, τα βολεύω, αλλά βρε παιδί μου λαχτάρισα να βγω στα μαγαζιά όπως τότε που ήμασταν μικρές, θυμάσαι, και γυρίζαμε το Κολωνάκι, και γεμίζαμε τα χέρια με τσάντες από επώνυμα ρούχα και παπούτσια, αχ αυτές οι Celine γόβες...! Να μην μετράω τα ευρώ και τα όρια της πιστωτικής βρε αδελφέ, να μπαίνω στα μαγαζιά και να λέω δώσε κι αυτό κι αυτό κι αυτό και να μου κάνουν τεμενάδες οι πωλήτριες.
Το ξέρω ότι εσύ είσαι πιο ολιγαρκής, να περνάς καλά θέλεις μόνο, αλλά εγώ έχω και το παιδί, μου τρώει όλο το χρόνο μου, θέλω να έχω και λίγο για τον εαυτό μου, ο Μίμης μου το είπε, ο μικρός θα έχει δική του κουβερνάντα, και το σπίτι οικιακή βοηθό, τίποτα δεν θα κάνω εγώ και η δουλειά δεν πάει να χαθεί, με τον κάθε βλάκα προϊστάμενο πάνω από το κεφάλι μου...
Και έχει και φίλους στη Μύκονο, με φαντάζεσαι με γυαλιστερό μπικίνι και παρεό... Αχ! Τι καλά που φρόντισα και δεν πήρα κιλά... μια χαρά είναι το κορμί μου, εικοσάρες βάζω κάτω άμα γουστάρω.
Ε καλά, θα έχω και τον Μίμη μαζί, τι να κάνουμε, ξέρω όμως εγώ... Θείος μου θα λέω ότι είναι όταν δεν είναι μπροστά, άμα θέλει η γυναίκα σε όλα βρίσκει λύσεις!
Πάντως για καλό και για κακό, ένα τσεκαπ θα τον βάλω να κάνει πριν τον γάμο να ξέρω που έχω να πορεύομαι.
Αλλά μετά θα γίνει ένας γάμος τρικούβερτος, όλη η κοσμική Αθήνα θα έρθει, και κανάλια και δημοσιογράφοι...

Να καλή ώρα έτσι θα είναι, ηλιοβασίλεμα σε νησί, και ένα νυφικό που έχω δει στη Λουκία, μούρλια... θα έχει και αεράκι και τα λουλούδια στα χρώματα όπως αυτά στον ουρανό, τριανταφυλλιά και ροζ όχι σαν τον πρώτο γάμο μου που παντρεύτηκα με το κοντό φουστανάκι στο δημαρχείο και μου έφερε και ανθοδέσμη από τα τριαντάφυλλα στην αυλή της μάνας του, διπλωμένα τα κοτσάνια σε αλουμινόχαρτο, μαζί με την μελίγκρα που είχαν απάνω τους... Οικολόγος ο βλάκας, όλο κάτι τέτοια έλεγε και έκανε, αχ! του χάρισα τα νιάτα μου και κέρδος μηδέν.
Και μου τα φόρεσε και με την Ρωσίδα, το έχω ξαναπεί, από τότε που ήρθαν αυτές χάσαμε τα αυγά και α πασχάλια...
Να δες! Κι αυτές εκεί δίπλα, ξένες είναι, τις βλέπεις, ρεμβάζουν κι μετά πάνε και παίρνουν τους άντρες μας...
Δεν βαριέσαι Ράνια μου... Θα τον πάρω τον Μίμη! Σου είπα...είναι καιρός να κοιτάξω κι εγώ τον εαυτό μου, γέρος ξεγέρος, εγώ θα εξασφαλιστώ, και ο μικρός βέβαια γιατί αν περιμένει από τον πατέρα του... φέξε μου και γλίστρησα!
Έτσι!
Βλέπω ότι δεν μιλάς... Μάλλον σε αιφνιδίασα ε;
Όλα μέσα στη ζωή είναι βρε! Τι νόμισες; Ότι η ζωή είναι ένα ηλιοβασίλεμα στην Πειραϊκή; Αυτά καλά είναι κορίτσι μου και τζάμπα, όμως η ζωή θέλει άλλα.
Θέλει θυσίες...
Θέλει παραχωρήσεις...
Αλλά θέλει και λεφτά...
Ε! Θέλει και σιτεμένους γαμπρούς που να στα παρέχουν...
Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.

Άντε πάμε τώρα!
Έβγαλε υγρασία και θα μου κατσαρώσει πάλι το μαλλί.
Άντε πάμε, δεν αντέχω να βλέπω κι αυτές τις αλλοδαπές εκεί δίπλα.
Που, από τότε που ήρθαν, όλοι οι μεσόκοποι βλάκες τρέχουν από πίσω τους...!
Άντε πάμε λέω...

Act II: Εκ δεξιών, Νάνι και Ταμάρα...

Κείμενο: Ραλού
Φωτογραφίες: H.Constantinos

154. Το φεγγάρι στο ΚΤΕΛ

Το φεγγάρι στο ΚΤΕΛ.

Driving in the city
Car: Fatal Car

153. Φράγμα

Πάνω στο φράγμα.

...

152. Στην σκάλα

Στην σκάλα.

...

151. Στον δίαυλο

Στον δίαυλο.

Headlights: On
Car: Unknown

150. Ναυάγιο Act II

Ναυάγιο Act II

...

My friend Vaggelis gave me this wonderful award, created by the Uruguayan Arte y Pico blog.


These are now the rules to follow:
1. Recipients must pick 5 blogs they consider deserving of this award for creativity, design, interesting material, and for contributing to the blogging community in whatever language.
2. Each of the 5 selected blogs must include the name of the author and a link to his/her site to be visited by readers.
3. The recipient must show the award and indicate the name and link to the blog of the one that handed it to him/her.
4. All award recipients must include a link to the Arte y Pico site to inform all readers about the origin of this award.

...

And the winners are...! (Alphabetically...)

Angeliki angelikisalamaliki
Dodo dodoulis
Iliografos oasis
Kiki zante photoblog
Mariela marielartwork